EDDADIKTA inndelast i gudedikt og heltedikt. Dei to mest kjende gudedikta, Voluspå og Håvamål er haldne i eit opphøgd språk som kan gje lesaren kjensla av å vera i ein naturkatedral men med andre gudar enn den kristne.
GUDEDIKT har andre tonefall, det er som å stiga inn på eit yrande torg. Ordbruken vert ein annan og respekten for det heilage får meir folkelege uttrykk. Vi møter gjøglarar, posørar, kåtskap, skjemt, fordomar og truskap i fargerik blanding. Og vi møter forteljingar om vågsame ferder i underlege land.
GUDEDIKT gjev eit unikt innsyn i den førkristne tenkjemåte, gudstru og menneskesyn. Somme av dikta kan ha vore brukt i rituelle teaterframføringar i samband med gudedyrking. Fleire stader støyter ein på fordomar mot seksuelle minoritetar, ofte i eit opprørande rått språk - som denne gjendiktinga for første gong freistar finna tilsvarande uttrykk for på moderne norsk.
